Kobo Daishi: de pelgrim route

Hallo iedereen!

Zoals jullie allemaal gemerkt hebben, is onze blog de laatste dagen niet geupdate. Daar is natuurlijk een hele goede rede voor want we waren zo goed bezig! Alvast een waarschuwing vooraf: om de schade even in te halen van de afgelopen dagen zal deze blog wat langer zijn dan normaal ;)

Maar goed: de rede dus dat we niet hebben geüpdate. Zoals de titel al zegt, hebben we ons de afgelopen dagen begeven in pelgrim sferen. In Japan heb je op het eiland Shikoku een pelgrim route die je over 1200 kilometer lang 88 tempels voert. Hier hebben we in 3 dagen ruim 75 km van gelopen en we zullen jullie hieronder even de hoogte punten hiervan geven.

Het begon allemaal op zaterdag. We moesten vanuit Tokyo naar Tokushima waar we voor 5 mensen een hostel hadden geboekt. Dit is echter half Japan door dus een treintocht van dik 7 uur. Zelfs met een trein die 300 per uur gaat is het een pokke eind. Op tijd weg dus. Onze “standaard” trein van 3 over 9 weer gehaald en 4 uurtjes knallen in de Shinkansen. Gelukkig konden wij instappen op het begin station dus hadden we een zitplek, maar 15 minuten later op het volgende station stroomde de trein vol en moesten mensen zelfs staan! Weer iets dat we op ons lijstje konden afstrepen. Na een tussenstop in Okayama verder naar het zuiden, steeds verder het platteland op en voor het eerst met een niet elektrische trein! (jep, een echte diesel!). Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat op het station waar we (weer) moesten overstappen de borden niet meer in het Engels waren! Gelukkig zijn ze dan nog wel in het Hiragana. Dit is een soort van taal hier in Japan, en de tekens hebben we als voorbereiding ook geleerd zodat we gelukkig nog wel kunnen zien waar de treinen naar toe gaan. Na deze persoonlijke overwinning moest het natuurlijk makkelijk lukken om het hostel te vinden. We hadden immers de avond van te voren in Tokyo aan de balie daar gevraagd of ze naar het hostel konden bellen waar het nou precies was.(het station uit, meteen naar links en 70 meter lopen) Wij dus vanuit het station daar naar toe lopen. Na onze eerdere ervaringen met de lang doorlopen (het zou na 70 meter moeten zijn) hebben we besloten om in de zijstraten te gaan kijken. Nog steeds niet gevonden. Dan maar aan het tourist information center daar vragen waar het was. De man ter plaatse sprak natuurlijk geen woord Engels maar snapte zowaar wat we bedoelde! Hij heeft zelfs op een kaart aangegeven waar wij op dat moment waren en waar het hostel was, dus dat moest lukken. Helaas. Onze domme pech met het vinden van hostels zat ons weer in de weg. Toen we op de plek stonden waar volgens de kaart het hostel moest zijn zagen we niks. We stonden op dezelfde plek als een half uur daarvoor waar we zelf naar toe waren gelopen volgens de directions vanuit het hostel. Dan toch maar stom doorlopen in de hoop het te vinden. En ja hoor: daar hing een uithang bord met de naam van het hostel in Hiragana (wat waren wij blij dat we nog een beetje opgelet hadden). Achteraf bleek dat dit hostel ook in de Lonely Planet stond met uitgebreide kaart…
Maar we waren er en de mensen met wie we hadden afgesproken waren er ook al (slapend dat wel, maar toch we waren weer bij elkaar). De 3 anderen even wakker geschopt en toen op zoek gegaan naar wat te eten en ’s avonds nog gezellig even een biertje gedronken en de informatie over onze pelgrim tocht opgehaald bij het (goede, waar ze Engels spraken) tourist information center.

Volgens de informatie die we gekregen hadden (dat was nog al wat want  Mark heeft denk ik met 2 kilo papier rondgelopen) was de bus de makkelijkste manier om bij de eerste tempel te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de eerste tempel konden we ook een pelgrim outfit kopen. We hebben ons afgevraagd of dit nou wel zo nodig was, maar het hoort het toch eigenlijk ook bij (het kwam ook heel erg van pas maar daarover later meer). Uiteindelijk hebben we 3 dagen lang rondelopen met een rieten hoed (heel vervelend om mee te nemen) en een wandelstok (kwam tijdens de bergen goed van pas).
Bij de eerste tempel was het wel weer even nadenken wat het protocol ook al weer was dat je bij elke tempel moet uitvoeren. Omdat wij de route niet doen en omdat we geen echte pelgrims zijn hoeven we niet te bidden bij elke tempel en wierrook en zo aan te steken, maar een beetje respect tonen hoort er bij. Voor ons houdt dat dus in netjes handen wassen bij elke tempel. Even een uitleg voor iedereen die niet weet wat dit ritueel inhoudt ;): je pakt een groten houten lepel met een metalen bakje daaraan. Hiermee pak je “heilig” water uit een grote bak waar een fonteintje in staat te sproeien. Je begint met je linker hand terwijl je met je rechterhand de lepel vasthoudt. Daarna wissel je de lepel af en maak je je rechterhand schoon. Dan wissel je weer, doe je wat water in je linkerhand en spoel je je mond. Tot slot maak je met de hand waarmee je de lepel vasthoudt (de rechter voor de oplettende lezer) de steel van de lepel schoon. Na dit ritueel ben je “rein” en mag je de tempel bezoeken.

Zoals gezegd bestaat de route uit 88 tempels maar dat is niet bepaald haalbaar in 3 dagen, zeker niet als de tempels soms 60 kilometer uit elkaar liggen. Maar op de route tussen de tempels kom je soms door kleine dorpjes en voor de mensen die bijna op instorten staan is er hoop: we hebben nog nooit zoveel vending machines gezien maar daarin blikken bier per kilometer. Er staan er echt te veel, en niet alleen met kleine blikjes maar ook met liter blikken voor de mensen die er echt goed door heen zitten (helaas stonden deze vending machines niet op de plekken waar wij er door heen zaten en wel een biertje konden gebruiken).
Na een lange dag lopen (ruim 25 kilometer en 7 tempels) kwamen we om 10 over 5 aan bij tempel 8. Kennelijk gaan de tempels om 5 uur dicht dus waren we 10! minuten te laat na een dag lopen om ook deze tempel (goed) te kunnen bezoeken. Aniek wilde namelijk bij elke tempel een stempel halen als soort van “bewijs” dat je er geweest bent maar daar stoppen ze dus om 5 uur mee. Helaas voor ons begon het ook donker te worden (gaat heel snel hier) en we hadden geen idee waar we moesten slapen. Hier kwam onze pelgrim outfit voor het eerst van pas. Omdat we een beetje wanhopig waren en toch ook wel moe zijn we bij de tempel gaan aanbellen maar daar werd niet open gedaan. Dan maar richting de stad (in de verte) lopen in de hoop om daar een hostel of hotel te vinden. Omdat we allemaal een wandelstok hadden aangeschaft met belletjes daaraan vallen we nog al op als we langslopen. Hierdoor kwam een of ander local vrouwtje ook naar buiten gelopen toen we langskwamen. Ze sprak eigenlijk geen Engels maar op de een of andere manier hebben we duidelijk kunnen maken dat we nog een slaapplek zochten. De Japanners zijn echt te vriendelijk voor woorden en ze maakte duidelijk dat zij wel even wat zou gaan bellen voor ons. Na een kwartiertje Japanse waterval door de telefoon met af een toe een opmerking naar ons die we toch niet snapten kwam haar man aan. Deze ging in een busje zitten en gebaarde op onze tassen dat die maar in moesten. Wat had dit nou te betekenen? Zijn vrouw kwam kort daarna ook naar buiten en ging in een andere auto zitten en wist duidelijk te maken dat 4 mensen bij haar in de auto moesten en 1 iemand bij de man. Deze mensen zijn toen gaan rijden en na 15 minuten stonden we voor een restaurant/hotel! Niet alleen hadden ze iets voor ons geregeld maar ze hebben ons er zelfs naar toe gebracht! Iets wat je in Nederland echt niet hoeft te verwachten van een stel vreemden die geen woord kunnen spreken wat jij kan verstaan.

We hadden ruime kamers (daar betaalden we dan ook flink voor) en er was een kerel die Engels sprak. Deze vertelde ons dat we ook in het restaurant konden eten die avond en heeft op een kaart aangegeven waar we waren (na de autorit hadden we geen idee waar we uitgekomen waren). Iedereen was redelijk afgepeigerd en na het eten ook goed aan het inkakken. Maar het plan was gemaakt om de volgende dag om 6 uur te vertrekken (’s ochtends ja) en dus moesten we nog wel even ontbijt en lunch halen bij de supermarkt. Stijf en moe daar nog naar toe gesjokt en toch ook maar even lekker een biertje gehaald. Om ’s ochtends vroeg weg te kunnen zou iedereen ’s avonds wel even gaan douchen. Dit hotel bleek ons gunstig gezind want er was een heel groot bad waar we met 4 mannen makkelijk in konden en hier hebben we dan ook gedurende 1,5 uur zitten ontspannen en biertjes gedronken.

De volgende dag (maandag dus) om half 6 op om om 6 uur weg te kunnen lopen (we hadden ingeschat dat de volgende tempel een uur lopen was en hij ging om 7 uur open). Dit werd door het wat moeilijk opstaan van bepaalde mensen half 7, maar goed nog steeds (te) vroeg.
Het was even zoeken naar de route, maar omdat je je pelgrim outfit aan hebt is iedereen altijd heel behulpzaam. De weg werd ons dus keurig gewezen en we hebben met een zonsopkomst op de achtergrond een paartje ijsvogels in een kanaal met betonnen randen(!) zien rondvliegen. Probeer dat in Nederland maar eens te vinden. Het eerste stuk viel een beetje tegen en na ruim 2 uur en 12 kilometer lopen kwamen we bij de volgende tempel aan. Oorspronkelijk zou het van deze tempel 40(!) kilometer naar de volgende zijn maar van de Engels sprekende kok uit het hotel hadden we de tip gekregen dat we ook konden afsnijden en dat het maar 12 kilometer was. Het zou dan wel wat klimmen en dalen worden maar dat kunnen wij wel jongen mensen wel aan dachten we.

Viel dat even tegen.

Om kwart voor 9 zijn we bij de tempel weggelopen een steil bergpad omhoog. Het was een pad waarvan je denkt dat je na 15 minuten wel boven moet zijn want zo hoog was deze heuvel toch niet. Na 2 uur klimmen waren we nog steeds niet boven maar de uitzichten over de regio werden wel steeds mooier. Meerder keren hebben we ons omgedraaid om door een gat in de bossen (want daar liepen we doorheen) te kijken wat we nou hadden afgelegd want we konden precies zijn waar (ongeveer) ons hostel lag. Op een gegeven moment ging het bergpad vloeiend omlaag dus we dachten dat we zo wel bij de tempel zouden zijn. Niet dus. Na even dalen zagen we weer een flinke heuvel, maar deze moest binnen het uur toch wel te beklimmen zijn. Weer hadden we ons vergist. Het bergpad door de bossen bleef maar kronkelen en bleef maar omhoog gaan. Tot 4 keer toe dachten we dat we er wel moesten zijn wen we bleven maar omhoog gaan. Het ergste was wel toen we een bordje met 2 kilometer zagen staan en daarna een bordje met 50 minuten. Dat moest wel beteken dat we weer omhoog moesten en dit klopte inderdaad. Na uren klimmen (het voelde als een dag) waren we tegen 1 uur dan eindelijk bij de tempel. Iedereen was redelijk gesloopt maar deze tempel lag boven op de berg (we vermoeden 1500 meter) dus nu moest en kon het toch alleen maar omlaag gaan?! Het eerste uur of twee, je tijdsbesef gaat weg als je kapot gaat, zijn we inderdaad naar beneden gelopen. Onderweg zijn we nog langs allerlei mandarijn bomen gekomen met kleine oude kereltjes die ze aan het plukken zijn. Echt super gaaf om zo ook (weer) een andere kant van Japan te zien. De natuur werd ook steeds mooier en op de punten dat we aan het bijkomen waren was het ook echt niet verkeerd om een keer goed om je heen te kijken. Op een gegeven moment zijn we in een dorpje terecht gekomen en zou het nog 20 kilometer naar de volgende tempel zijn. Om een beetje realistisch te blijven hadden we al wel ingeschat dat we de tempel qua tijd niet meer zouden halen maar we wilden zo ver mogelijk komen om de volgende dag deze tempel meteen aan te kunnen doen. Helaas stopte het pad bergafwaarts op een gegeven moment en werd het pad een paadje dat omhoog ging. Dit paadje werd hierna een soort van riviertje dat over rosten liep en het was meer klimmen met handen en voeten dan lopen. Op zich niets mis met zo’n pad, maar na een dag lopen is dit echt killing. Op een gegeven moment de kaart gepakt omdat we wilden weten hoe ver dit nog was want het was 3 uur geweest en over 2 uur zou het donker worden. Volgens de kaart waren we er bijna dus met onze laatste restjes energie kei hard doorgebikkeld. Hierna werd het pad steeds breder tot het een weg werd en ging het alleen nog maar naar beneden (A). Toen we in een dorpje aankwamen gingen we toch maar op zoek naar een slaapplek. In de informatie die we gekregen hadden stonden wel wat slaapplekken maar waar je die nou precies moest vinden wisten we ook niet. Gelukkig zijn de Japanners altijd heel erg vriendelijk en behulpzaam. Achter ons zagen we 3 echte pelgrims (gaaf!) aankomen. Deze hebben we maar aangesproken en eentje kon er zowaar een beetje Engels. Hij zou ons wel even helpen een slaapplek te vinden. We zijn hem achter aan gelopen en op een gegeven moment ging hij een huis binnen waarvan hij wist dat het een slaapplek was (achteraf kun je het aan subtiele bordjes zien, maar dat moet je waar weten). Hier was zowaar nog plek maar ze had geen eten meer voor ons maar we hadden een (soort van) winkeltje gezien dus dat moest wel goed komen.

Wij dus onze spullen gedropt en boodschappen gedaan. Deze mevrouw kon echt geen woord Engels en omdat ze geen kassa had maar een telraam (ja, ze worden nog echt gebruikt) kwamen de telwoorden die we geleerd hebben van pas om te bepalen wat we nou moesten betalen.
In het hostel waren we goed bezig met onze “maaltijd” toen de eigenaresse binnen kwam met bakjes rijst en bakken met groentes en vlees. Had ze niet gezegd dat er geen eten voor ons was? Achteraf denken we dat ze dat gezegd heeft omdat ze niet durfde te zeggen dat ze misschien niet genoeg of goed genoeg eten voor ons had, maar dus was 1000 keer beter dan wat we verwacht hadden. Daarbij kwam dat iedereen helemaal gesloopt was dus alles was goed voor ons. Na het eten gewoon een avond zonder alcohol gehad (en die waren de afgelopen weken heel zeldzaam) en heel vroeg knock-out gegaan.

Op onze laatste wandeldag hebben we een beetje uitgeslapen om onze gebroken lichamen wat rust te geven. Vanuit de badkamer hadden we uitzicht op het wandelpad van de pelgrim route en tijdens het tandenpoetsen zagen we zowaar de 3 pelgrims die ons de dag daarvoor geholpen hadden langskomen. Een half uur daarna zijn we zelf ook vertrokken en weer bleek de afstand tegen te vallen. De dag ervoor waren we toch minder ver gekomen dan gedacht en het was nog 2 uur lopen naar de volgende tempel. Waren wij even blij dat we dit de vorige dag niet meteen gelopen hebben. Bij deze tempel kwamen we de 3 pelgrims weer tegen, deze vertrokken net toen wij aankwamen. Na bij deze tempel even te hebben rondgekeken op naar de volgende. Ons tempo van lopen bleek wat hoger te liggen dan dat van de 3 pelgrims want hier kwamen we ze tegen terwijl ze stonden te bidden. We waren aan het inlopen ;). Bij de volgende tempel kwamen we dezelfde 3 pelgrims tegen voordat ze gingen bidden (yes, we waren echt sneller) en we kregen een cadeau van ze. Van de oudste van de 3 (we denken 3 generaties) kregen we het routeboek dat ze gebruikten. In tegenstelling tot ons waren zij echt goed voorbereid en hadden een boekje met daarin alle routes maar daarnaast ook alle plekken waar ze konden overnachten etc.

Na deze tempel was het even zoeken naar de goede route, maar door onze attributen en omdat alle locals zo aardig zijn, roepen ze zodra je even op de kaart staat te kijken waar je naar toe moet waardoor je niet verkeerd kunt lopen!
Hoewel we door de locals goed geholpen worden en bijna naar de volgende tempel worden geschreeuwd waren de laatste 5 kilometer echt slopend. We liepen namelijk door Tokushima (waar we ook zouden overnachten) en in plaats van door de bergen en de bossen te lopen liepen we over asfalt tussen de auto’s. Wat ons nog wel weer een extra energie boost gaf was dat we de 3 pelgrims alweer tegenkwamen: ook zij waren op zoek naar een slaapplek.

Na een slopend uur waar bij iedere stap je hele lichaam, maar vooral je voeten en je benen steeds meer pijn gingen doen hadden we het station bereikt en was het tijd om lekker te eten (curry met nan-brood dit keer). Omdat dit ook de laatste avond met z’n vijven was moesten we dit toch in stijl afsluiten en hebben dus in de supermarkt een 2 literpak saké gehaald. Zoveel saké en gesloopte lichamen kan alleen maar fout gaan en we zullen jullie de details van die avond dan ook besparen. Wel kunnen we jullie vertellen dat het goed geëscaleerd is en dat er mooie liedjes verzonnen zijn waarvan er eentje begint met “natto voer” en eindigt op “Bülke dansvloer” ;)

Vandaag was het dan toch echt tijd om definitief afscheid te nemen van iedereen (het was erg zwaar) en terug te gaan naar Fukuoka. We hadden geen enkele reisroute uitgestippeld of trein gereserveerd maar wonder boven wonder hebben we de beste aansluitingen ooit gehad en zijn we goed en wel in Fukuoka aangekomen.

Morgen gaan we naar Kagoshima en nemen we niet veel spullen mee dus zullen we (waarschijnlijk) ook niet in staat zijn om de reislog bij te houden. Gelukkig (voor jullie) vliegen we zaterdag alweer naar huis, dus kunnen we iedereen face to face up daten en alle verhalen vertellen.

Het is inderdaad zoals we al gewaarschuwd hadden een lang bericht geworden maar we denken wel dat we zo de hoogtepunten gehad hebben. Natuurlijk is het niet mogelijk alles te vertellen maar voor de details moeten jullie dan maar onze verhalen aanhoren ;)

Groetjes vanuit Japan!

P.S. omdat we gezellig met mensen over de hele wereld een biertje aan het doen zijn zullen de foto’s nog even moeten wachten. Omdat we morgen geen laptop hebben zal dit waarschijnlijk vrijdag en keer worden ;)