(Mooie) afsluiting van Tokyo

Dat was de planning tenminste. Het weer zat echter tegen: na weken van zonneschijn en mooi weer kregen we vandaag niets anders dan regen. En niet alleen regen maar echt Nederlands herfstweer met een gure wind die overal dwars door heen gaat (hondenweer?). Niet echt het weer dat je wilt op je laatste dag Tokyo.

Maar goed Nederlanders dat we zijn, zijn we gewend aan dit weer en dit weerhoudt ons dan ook niet om onze plannen ten uitvoer te brengen. Zoals we gisteren in ons blog al zeiden, stond vandaag een bezoek aan het Mori Art Museum op de planning. Hier was een tentoonstelling over Medicine&Art. De tentoonstelling was opgedeeld in 3 delen: (het is ons even ontschoten wat de 3 onderdelen precies waren maar voor de liefhebber staan die wel genoemd op de site van het museum). Het kwam er op neer dat het eerste deel ging over geneeskunde en het verleden en hoe dit is vastgelegd. Het tweede deel ging over hoe wij omgaan met de dood/veroudering en hoe geneeskunde hier mee omgaat. Het laatste deel tot slot ging over de toekomst van de mensheid.

Helaas mochten we geen foto’s maken dus daar kunnen we jullie niet mee lekker maken. We kunnen wel vermelden dat het een hele interessante tentoonstelling was met tekeningen van Leonardo DaVinci, een Van Gogh en nog vele andere kunstenaars uit het verre verleden en het iets minder verre verleden. Iets wat ons opviel was de manier waarop oosterse en westerse kunstenaars de mens afbeelden. De westerse manier is natuur getrouw waarbij je je afvraagt hoe het mogelijk dat de schilderijen en tekeningen zo gedetailleerd kunnen zijn. De oosterse manier is meer de manier waarop een kind van 4 zou tekenen. Dit is misschien iets overdreven maar als de tekeningen net zo waarheids- en natuurgetrouw zijn als de westerse zagen de mensen rond 1600 er in het oosten bizar uit. Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat oosterse kunstenaars gewoon niet kunnen schilderen en tekenen.

Wat we nog vergeten zijn te vermelden: het museum was op de 52^e! verdieping van de Ropongi tower. Normaal zou je dus een super uitzicht hebben gehad van de stad maar omdat vandaag zo’n ontzettend k*t weer is, zagen we alleen wolken en 20 meter rondom de toren tot de grond.. Wat wel weer typisch Japans was, was het aantal mensen in dienst van het museum dat we tegen kwamen nog voordat we ook maar het eerste schilderij gezien hadden. 2 mensen bij de kaartverkoop, 5 meter verder iemand die je kaartje wil zien, 1 meter verder iemand die je naar de lift wijst,  3 meter verder bij de lift iemand die de lift openhoudt (gaat trouwens echt super snel: binnen 20 seconden op de 52^e verdieping), natuurlijk weer iemand bij de uitgang van de lift, iemand die je naar de skyview leidt (was niets van te zien door de regen), iemand die je naar de ingang wijst, iemand die je kaartje stempelt, iemand die je naar de roltrap wijst, iemand die je kaartje voor de tweede keer stempelt (in een andere kleur, dat dan weer wel) en tot slot iemand die je naar de ingang van het feitelijke museum leidt. Over het personeel dat binnen het museum stond zullen we het maar niet hebben.

Maar goed, na 2,5 uur rondbanjeren in het museum waren we er toch echt doorheen en moesten we het slechte weer weer in.. Iets wat ons vandaag ook is opgevallen, is dat als het regent elke Japanner (dit keer geen overdrijving) met een paraplu loopt. Best gevaarlijk als westerling zijnde want de punten van de paraplu zijn voor ons precies op ooghoogte. Maar al deze paraplus brachten ons op het idee om naar het superdrukke kruispunt bij Shibuya te gaan. Dit moest er natuurlijk super vet uitzien: een kruispunt gevuld met allerlei kleuren paraplus. Dat de Subway hier was en wij zin hadden in een lekker broodje had er natuurlijk niks mee te maken ;) Echter, als we dan toch in de buurt zijn ging een lekker broodje er ook wel in. Bij de Subway hebben we de plannen voor de rest van de middag gemaakt. Het was 500 meter lopen (inmiddels voor ons een kruipafstand) een gratis (a) museum over elektriciteit of zoiets. Moest vast leuk zijn. In de Lonely Planet stond wel iets in de trant dat het vooral voor kinderen leuk moest zijn. Maar goed, zo oud zijn we nou ook weer niet. Het museum bleek meer een promotie stand te zijn van het Tokyo Electric Company dan een echt museum maar het was toch vermakelijk. We hebben een kernreactor op schaal gezien en daarnaast leuke spelletjes gedaan. Zo hebben we een soort dance dance revolution gedaan maar dan anders om een tetris balk te vullen en hebben en historische geleerden aan de hand van hints moeten raden. Dit laatste ging wat moeilijker omdat zowel de uitleg als de hints in het Japans waren. (we vermoeden dus dat we de bedoeling van het spel snapten)

Toch hebben we ons ook in dit museum een uur kunnen vermaken en inmiddels was het alweer 5 uur: tijd om richting hostel te gaan. Hier hebben we een unieke ervaring gehad die we in 5 weken Japan nog niet hebben gehad: de trein had vertraging!! (nee geen 15 seconden, maar een goed Nederlands kwartier!) Wat zou de rede hiervoor kunnen zijn? Toen de trein aankwam rijden was de rede voor ons snel duidelijk: jawel, er zat een vrouw achter het stuur. Nu willen we natuurlijk niet meteen de vooroordelen bevestigen maar het was wel zo ;)

Na deze vertraging zijn we gelukkig wel goed aangekomen bij ons hostel. Omdat het nog wel erg vroeg was om te gaan eten, eerst nog maar even gepokerd. Bij gebrek aan chips(fiches) hebben we reclame foldertjes van de supermarkt kapot gescheurd.

Na dit intermezzo weer verder met het verhaal. We wilden ons bezoek aan Tokyo goed afsluiten door ergens lekker te gaan eten en we hadden gisteren al een restaurantje gezien maar daar zijn we toen toch maar niet naar toe gegaan. Omdat het vandaag zulk ontzettend hondenweer was, zijn we er nu maar wel meteen naar toe gelopen op hoop van zege. Op de kaart hadden we iets gezien waarvan in elk geval de helft eetbaar moest zijn: rijst met saus en daar iets in. Omdat de foto niet scherp genoeg was, was er niet meer uit te halen. Toch maar proberen want dat blijft toch de sport. Ook vandaag is de regel weer bevestigt dat als het eten er op de foto twijfelachtig uit ziet het wel lekker MOET zijn. We kregen geen rijst maar een soort rijstewafels die hard waren maar nadat de saus er op werd gegoten werden ze wat zachter en een beetje plakkerig. De saus was een soort zoet-zure equivalent van wat we in Nederland kennen met daarin veel, heel veel garnalen (hmmm), prei en bonen. Al met al een zeer voedzame doch smakelijke maaltijd die nog goed te betalen was ook. (omgerekend 8 euro)

We zullen jullie bij deze ook meteen even updaten over het “volk” dat hier in de bar komt. Ons hostel heeft namelijk een eigen bar. Je zou denken: gezellig voor alle gasten om een beetje met elkaar te praten en een biertje te doen. Maar de waarheid is iets anders. We hebben nu al 5 avonden achter elkaar dezelfde (local) Japanners gezien die hier in de bar een biertje komen drinken. Na een praatje in gebrekkig Engels van hun kant bleek dat zij hier komen omdat wij (buitenlanders) hier zijn. Hier kunnen ze dan namelijk hun Engels oefenen en horen hoe het hoort te klinken, anders dan de docent op de middelbare school hier die het eigenlijk ook niet kan. Deze Japanners zijn echter wel zo gemotiveerd om Engels te leren dat sommigen 1,5 uur moeten reizen om hier een biertje te komen drinken!

Om de blog niet te lang te maken zullen we het hierbij houden. Zoals jullie al begrepen hadden was het geen super weer en mochten we een deel van de dag geen foto’s maken, dus vandaag niet veel foto’s helaas.

Groetjes!