Don’t we all love Mondays?

Ja, het was weer zo’n maandag. Iedereen kent het wel, lekker chill weekend gehad en dan moet je weer aan de bak. Nu moesten wij natuurlijk niet bepaald werken, maar het was wel weer zo’n maandag te noemen. Zoals jullie vast gemerkt hebben, hebben we voor het eerst gefaald om onze blog te plaatsen. Daarnaast lukte het plannen van vandaag naar Fuji en morgen naar Nagano niet en hebben we weer een uur lopen zoeken naar ons hostel. Tot overmaat van ramp hadden we allebei hoofdpijn.

Maandag dus.

Het begon lekker vroeg, we hadden geleerd van het te laat vertrekken richting Osaka, dus om kwart over 8 stonden we bij het station om richting Tokyo te gaan. Weer een reisje van zo’n 600 kilometer. Tot nu toe verliep alles prima, behalve dat Jeroen halverwege de treinreis hoofdpijn kreeg en zich aan de paracetamol moest wagen.

We hadden ook geleerd dat we goed op de kaart moesten kijken waar we heen moesten. Zo gezegd zo gedaan, netjes in de lonely planet aangevinkt waar we uit de trein zouden stappen en waar we naar toe moesten. Na een tijdje lopen waren we er van overtuigd dat we vlak bij het hostel moesten zijn. Maar je raad het al, nergens te bekennen… Gelukkig hadden we het adres en vonden we een kaart met huisnummers, dus moest het makkelijk lukken! NOT. Het huisnummeringssysteem in Japan is niet bepaald logisch te noemen. (We denken dat elk blok een nummer heeft en dat er om een blok heen genummerd wordt, maar we vonden bijvoorbeeld twee blokken met 20 als nummer..) Na een paar keer vragen of iemand wist waar we naar toe moesten, de nodige handgebaren en kreten ontcijferd te hebben en uiteindelijk bij een ander hostel de goede weg gevraagd te hebben waren we er dan! Lekker weggestopt en een klein uithangbord zoals een goed hostel betaamd.

Inmiddels heeft Paul ook hoofdpijn gekregen. (Is het van de stress? ) Snel een paracetamolletje dus, want we hadden nog flink wat op de planning!

De subway vinden, voor een lekker bekend broodje! En nog een keer langs het electronica district van Tokyo, Akihabara.

De subway lag bij wat waarschijnlijk het bekendste kruispunt van Japan is en wat een van de drukst bewandelde kruispunten van de wereld is. Shinjuku station dus! Of niet.. Omdat we de naam Shinjuku tijdens de studiereis al vaker hadden gehoord en we die om de een of andere reden in ons hoofd hadden zitten zijn we zonder het na te kijken in de lonely planet naar Shinjuku station gegaan. Na een uur zoeken hadden we dit kruispunt  nog niet gevonden, wat we een beetje raar vonden, aangezien het nogal obvious is. Op het punt van bezwijken door de honger en met een barstende hoofdpijn kon Jeroen ons redden. Hij zag Shibuya op een bord staan en begon zich af te vragen wat daar ook al weer was.

Je raad het al, even nazoeken in de lonely planet en we wisten waarom we het niet konden vinden. Het kruispunt lag bij Shibuya station, ongeveer één grote halte verder.

Gedreven door de adrenaline die deze ontdekking door ons lichaam deed vloeien hebben we het gered naar de subway en hebben we het kruispunt door onze kleine omweg in het donker kunnen meemaken! Erg mooi en erg druk zoals jullie op de fotos kunnen zien!

De volgende stop was Akihabara, het electronica district. Dit konden we gelukkig wel vinden en al snel stonden we in de meest bizarre winkeltjes. In de loop van de jaren is er naast alle elektrische snufjes ook steeds  meer manga en anime in de winkels geslopen. We hebben winkels vol actiefiguren, stripboeken en dvds gezien en natuurlijk ook de nodige “handige” snufjes, zoals een adem tester (ruik ik wel lekker uit mijn mond?). Ook bleek de Japanse porno industrie hier een aardig aantal winkels te hebben. Toeristen die we zijn hebben we dus ook even genoten van de Japanse mannen die onbeschaamd een boekje met getekende porno in zaten te kijken of die tussen de dildo’s en opblaaspoppen de beste keus aan het maken waren.

Het was dus toch allemaal goed gekomen, we hebben gevonden en gezien wat we wilden, hoefden we alleen onze reis van morgen nog te plannen en een hostel voor in Nagano te boeken. Eitje dus.. niet echt.

Mt. Fuji zit buiten juni tot augustus dicht, het is dan te gevaarlijk en er rijden geen bussen tot aan de gebruikelijke start plaatsen voor het beklimmen van de berg. Na een half uurtje zoeken besloten we dat we dan maar op de gok naar een plaats in de buurt zouden gaan, in de hoop dat er wel bussen naar een park in de buurt of de basis van de berg zouden gaan. (Dit was een frustrerend half uurtje zoeken, met hoofdpijn en niks over wat we konden gaan doen.) Daarna was Nagano aan de beurt. We hadden ons vergist in de stad Nagano en de regio Nagano, in Nagano bleek zo goed als niks te doen te zijn zonder een uur in de bus te zitten en daarnaast bleek bijna elke hostel search op een hostel in de regio Nagano uit de komen (soms wel 50+ kilometer van Nagano stad af..)

Na een half uur zoeken en de nodige frustraties hebben we dan toch maar besloten niet in Nagano te overnachten en er een dag uistapje van te maken. We blijven dus nog drie extra nachten in Tokyo! Woei!

Al met al was dit eigenlijk ons eerst baal dagje, dingen werkten niet mee en we waren wat ziekig. Snel een drankje in de bar van het hostel om dan lekker 8 uurtjes te slapen. Het zou weer vroeg worden.

Dinsdag. Biep biep biep, 7.15, biep biep biep, 7.24, biep biep biep, 7.33. Ok, nu moeten we er echt uit, de trein gaat alweer om 8.15! Na wat moeizaam opstaan voelden we ons eigenlijk weer prima! We waren al een beetje bang dat we ziek zouden worden, maar het is allemaal goed gekomen.

Na een snelle reis waren we in Fujigoyama, een stadje aan de voet van mt. Fuji. Helaas lag het station zo’n 15 km van de bergvoet af, een bus dus! We wisten dat er geen bussen mt. Fuji op gingen, dus dit hebben we er maar meteen bij gemeld. In het infocentrum kregen we te horen dat we naar het noorden moesten (de andere kant van de berg!) Dit zou een duur grapje worden en het zou lang duren, geen optie dus. (Jeroen heeft wel met de Engelssprekende dochter van de vrouw bij de infobalie gesproken!) Daarna maar even gevraagd bij de bushalte zelf en daar kregen we meteen een NO BUS te horen, zelfs de andere richting op. Blijkbaar dacht die gekke Japanner dat we de berg op wilden en dit wilde niet uit haar hoofd..

Mooi dus, een verpeste dag dus. Geen bussen ERGENS heen  en mt. Fuji werd geblocked door gebouwen en stroomkabels.. Gelukkig scheen het zonnetje en gaf dit ons frisse moed. We laten onze dag toch niet zomaar verpesten?

We zagen op een paar kilometer afstand een beboste heuvelrand liggen, daar zou volgens ons wel een wandelpad lopen en dan was alles goed! Op weg naar de heuvel kwamen we door wat naar onze mening waarschijnlijk het meest down town deel van de stad was (misschien zelfs wel Japan). Niet alleen hadden we een schitterend uitzicht op mt. Fuji (zo mooi hadden we waarschijnlijk niet vanaf de voet gehad!), maar ook liepen we door een zo goed als uitgestorven buurt. Je hoorde niks dan het stromen van de riviertjes en stroompjes. Dit was misschien wel de meest rustgevende ervaring die we tot nu toe gehad hadden en al snel waren we over onze initiële teleurstelling heen. Dit was gewoon prachtig. Zeker de moeite waard.

Op de terugweg naar Tokyo hebben we ook maar even de stad Fuji doorgelopen en hebben we Miyami onveilig gemaakt. Door onze ervaringen in Fujigoyama leek het ons namelijk wel leuk om bij de andere grote haltes op onze route een kleine tussenstop te maken. Cityhopping zeg maar. Dit was ook zeker de moeite waard. Geen toeristische attracties dit keer, gewoon het echte Japan!

Uiteindelijk is vandaag dus een topdag geworden. Anders dan onze planning, maar we hadden het voor geen goud willen missen! De goede moed zit er weer helemaal in, dus morgen wordt ons uitstapje naar Nagano ook iets om nooit meer te vergeten.

Sorry voor het lange bericht, we hadden gewoon veel te melden ;)

Groeten,

Paul en Jeroen